Eskiden dünyaya bacak arasından bakardım,dostlar edinirken ayrılığı düşünmezdim.
Bunun için ilk yıkımlar ağır oldu.
Şimdi kırık kalbimin üstüne inşaa ediyorum dostlukları.
Her an yıkılmaya hazır, tetikte beklerken üzülüyorum hiçbirşeyin eskisi gibi olmayışına...
Patlamak üzereyim biliyorum.
Sıkıyorum ve herşey üstüste binmiş.
Düz bir bakış açısı insanlığı yamuk gösteriyor.
Halbuki bacak arasından herşey dosdoğruydu.
Ya benim bakış açımda problem ya da insanlıkta...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder