Korku ve Kabus!

Dün gece son zamanlarda yaşadığım en uzun gece oldu... Normalde saat12:00 olmadan yatağa girmem. Dün finaller de yaklaştığı için hızla ders tekrarına başladım ve yoğunluğumdan oldukça ihmal ettiğim kitabımdan biraz okudum. Saat 1:30 gibi uykum bastırdı ve kız kardeşimin uyumasını beklemeden yorganıma sarıldım. Saat 4:00 gibi erkek kardeşimin yattığı arka odadan inanılmaz bir çığlık koptu. Uykum ne kadar geç de yatsam hafiftir. Anında gözlerimi açtım kalbim deli gibi çarpıyordu, evet erkek kardeşimin çığlığıydı bu.. Sanki kulağımın dibinde bağırıyordu. Hemen arkasından bi ses daha geldi.. Ağır bişey yere düşmüş gibi tok bi sesti. 14 yaşındaki erkek kardeşim 'Anneee!' diye bağırıyordu ama bu kadar gürültüde ne annemden ne de babamdan ses gelmiyordu. Koşuşturma başladı bu sefer de hem bağırdığına hem de tepindiğine emindim. Kalbim yerinden fırlayacak gibi ataken aklımdan olası ihtimalleri geçirip herşeye hazırlıklı olmaya ikna ettim kendimi.. o anda tek düşündüğüm ya kardeşime bişey olmuştu, ya annem ölmüştü ya da babam. İçeriye gidersem göreceğim şey asla normal bişey olamazdı. Beş saniyede aklımı üşütmeye yaklaştım. Buraya kadardı. Kardeşime bişey olmadıysa anneme ya da babama olmuştu. Annemlerin odasıyla erkek kardeşiminki karşılıklı. Bağırışmalar bu sefer koridordan duyulmaya başladı. Bizim oda koridorun başındaki oda. Bu kadar şeyi beş saniyede düşünebilmiştim. Hemen yatağımdan fırlayıp koridora doğru koştum arkamdan da kız kardeşim geldi. Karanlıkta önce babamı gördüm, annemi göremeyince ayaklarım tutmamaya başladı. Erkek kardeşim hemen önümde hıçkırarak ağlıyordu. Zorla ne olduğunuanlamaya çalıştım. Sonunda karanlıkta annemi de buldum. Erkek kardeşim anneme sarılmış ağlamaya devam ediyordu. Minnoş bile gözleri kocaman olmuş, şoka girmişti. Peki bu kadar gürültüğ neydi, neden kardeşim ağlıyordu ve babam niye donup kalmıştı? Bunları sonra düşünmeliydim. Kimseye bişey olamdığı için rahatlamıştım. Yere yığılmış bir halde ellerimi hissetmeye çalışıyordum. Kız kardeşim ısrarla ne olduğunu sormaya çalışıyordu ve ben hala şoktaydım. Kötü bişey olduğunda asla çığlık atmam, direk şoka girerim. Deprem olduğunda da, trafik kazasında yamulmuş arabamızdan çıktığımda da, boğulmak üzereyken morarmış halde sudan çıkarıldığımda da şoka girmiştim. Benim felaket olaylarına tepkim bu. Kendimi en kötüsüne, ölüme hazırladığım için kendime gelmem ve olayın aslını anlamam uzun sürdü. Kız kardeşim herşeyi anlamış ve bana anlatıyor, yarım yamalak dediklerini anlamaya çalışıyordum. Erkek kardeşim gece uyanmış ve yatağının başında uzun bir adam görmüş. Başta karanlıkta gördüğü kişiyi bizden biri sanmış ama adam olduğunu anlayınca korkusundan çığlık atmaya başlamış. Babam çığlığı duyunca yatağından fırladığı gibi kardeşimin odasına gitmeye çalışmış ama yataktan inerken yuvarlanmış ve yere kapaklanmış. Duyduğum gürültü babamın düşmesiymiş. Kardeşim de korkuyla koridora fırlamış ve annemi gördüğü halde çığlık atmaya devam etmiş. Ben geldiğimde olayın bu kısmındaydık. Ağlarken annem onu halüsinasyon gördüğüne ikna etmeye çalıştı ama kardeşim ısrarla 'sırık gibi herifti' diye sayıklayarak ağlamaya devam etti. Saat 6ya kadar ailecek kardeşimi yatıştırmaya çalıştık. En sonunda benim yanımda uyudu ve sabah uyandığımda daha kötüsü olmadığı için şükrettim. Bu olay sayesinde de en kötüsü olduğunda ailecek nasıl davranacağımızı çözdüm. Babamla ben şoka gireriz, annem ortalığı yatıştırır ki zaten en metanetlimiz annemdir, en kötüsü de olsa panik yapmaz, yapıcı olur. Kız kardeşim de döne dolana ne olduğunu anlamaya çalışır.