Beyni yıkanmış öfkesiz kişi...

Bu ara öyle duygusalım ki dokunsalar dökülcek incilerim. Ara ara gelirler bana böyle hiç dinlemediğim şarkıları dinlerim, aklımdan olmadık şeyler geçer, hayatım tepetaklaktır, kendimden bıkmışımdır, biri beni susturmalıdır çünkü çok konuşurum, gereksiz kavgalara meyilliyim, her an kalp kırabilirim, sevdiklerimi bile üzebilirim, bir derdim var bellidir. Arkadaşımın kardeşi intihar etmişti belki ondan, ya da en sevdiğim insan kanser belki de ondan, yok yok yakın zamanda kıymetlimi kaybettim ondan olduğuna eminim, çok içime attığım bir sırrım var ki eminim ondan.

Normalde de böyleyim hiçbişey bana kolay kolay komik gelmez. Çoğu zaman mecbur hissettiğim için gülerim. karamsarlık kişiliğime yerleşmiş. Telaşe müdüresi olduğumu düşünüyorum ara ara. Kötü insanlardan öyle nefret ediyorum ki bir insana güvenmeden sevgimin kırıntısını veremez olmuşum.

Bir psikolok öfke kontrolünden bahsetmişti bugün. Şanslı olduğumuzu söyledi onu dinlemye layık olabilmiş kitle olarak. Güya artık biz öfke kontrolünün bilincinde insanlarmışız. Bundan sonra onun dediği gibi davranabilirmişiz çünkü artık öfke kontrolü ne demek biliyormuşuz. Hani ailem bana öğretemedi ya hiçbişey, şimdi bu abla geldi saolsun iki dakka beynime şakır şakır bütün bilgileri dolduruverdi. Artık onun sayesinde topluma kazandırılmış öfkesini kontrol edebilen bir birey oldum ne mutlu bana! Bundan sonra herkeze de dicem'ben artık beyni yıkanmış öfkesiz bir insan oldum ne derseniz deyin bana işlemez! :)' Kıskananlar çatlasın!